De laatste paar uurtjes in Thailand.

Het is alweer anderhalve week geleden dat ik mijn ervaringen met jullie heb gedeeld, dus hoog tijd voor een nieuw verslag. 

Mijn vorige verslag schreef ik in Ao Nang. Ik ben toen de volgende dag naar Khlong Phon gefietst. Ik was de enige gast op een leuk klein resort. De eigenaresse vertelde mij dat het een slecht seizoen is voor het toerisme. Veel toeristen blijven weg in verband de dalende valutawaarde ten opzichte van de Thaise munt, de Baht. Ik ben 5 jaar geleden ook in Thailand geweest. Toen was alles inderdaad aanmerkelijk goedkoper. Ik kan mij nog herinneren dat ik toen voor een massage van een uur omgerekend € 6,- betaalde, terwijl dat dat nu ongeveer € 10,- is. 

Vanuit Klongh Phon naar Koh Lanta gefietst. Koh Lanta is een paradijselijk eiland. Ik kon er helaas niet van genieten. Mijn huid zag er namelijk inmiddels behoorlijk zorgwekkend uit. Toch maar weer naar de dokter (in Ao Nang was ik ook al geweest). De goede man schreef mij maar liefst 4 medicijnen voor, waaronder een antibioticakuurtje. Daar doen ze hier kennelijk niet zo moeilijk over. En het advies om uit de zon te blijven... De dagen er na zijn advies zoveel mogelijk opgevolgd. Veel gelezen, maar ook naar het kickboksen geweest en een grot bezocht. 

Na 2 dagen namen de klachten af en ben ik weer op de fiets gestapt. Ik wilde nog wel even rustig aan doen, daarom de etappe deels per boot afgelegd. De boottocht voer langs  allemaal kleine bounty-eilandjes waar reizigers op- en afstapten en duurde daarom allemaal wel wat lang. Toen ik uiteindelijk pas in de loop van de middag aankwam op de pier van Hat Yao hoefde ik gelukkig nog maar 25 kilometer te fietsen naar Pak Meng Beach. Ik verbleef in een heerlijke bungalow met een eigen hangmat en een poezenfamilie op de veranda. Relaxen!

De volgende dag door naar de stad Trang. Een prachtige tocht met onderweg veel rubberplantages, bananenbomen en mooie vergezichten. Trang is, net zoals de andere steden in ZO Azië die ik heb bezocht, warm, druk, een beetje beklemmend, maar vooral erg bijzonder. Bij aankomst in Trang gelijk even gecheckt of ze een FC hebben. En ja hoor, Trang FC speelde die middag een bekerwedstrijd. Een brommertaxichauffeur deed mij doen geloven dat hij wist waar de wedstrijd plaatsvond. Ik had echter al snel door dat dat niet het geval was. Ook de mensen die hij aansprak hadden geen idee. Je ziet hier heel veel mensen in shirts van Europese clubs (met name Premier League), maar interesse in het lokale voetbal is er blijkbaar niet. Uiteindelijk was ik er pas aan het begin van de tweede helft. Dat er niet veel interesse voor, begreep ik overigens al snel. Het was niet best. De supporters zagen er overigens wel de humor van in. Na weer een gemiste kans, moesten ze vooral erg hard lachen. 

De volgende dag door naar Pak Bara. Een tocht van 135 kilometer door een gebied waar zelden toeristen komen. Ik had het behoorlijk zwaar, maar de enthousiaste reacties van de lokale bevolking sleepten mij erdoor heen. In Pak Bara sliep ik in een bungalow aan het het strand. Mede door het geluid van de zee had ik heerlijk geslapen en was ik gistermorgen klaar voor de volgende tocht; 60 kilometer naar Satun. Ondanks de relatief korte afstand, toch een zware rit. Bijna de hele weg was een soort wasbord; heuvel op, heuvel af. Ik vond dan ook dat ik wel weer een massage had verdiend, maar ik heb helaas geen massagesalon kunnen vinden. Ik denk dat dit komt omdat ik nu door een gebied waar bijna alleen maar moslims wonen. Ik zie onderweg steeds minder tempels en meer moskeeën. Ook de meiden en vrouwen met allerlei soorten lichaams- en gezichtsbedekking groeten mij vriendelijk. In het geval van een boerka is het alleen lastig te ontdekken waar die begroeting nou precies vandaan komt. 

Ik schrijf dit verslag gedurende mijn laatste uurtjes in Thailand. Aan het begin van de middag vertrekt mijn boot naar het eiland Langkawi in Maleisië. Ik houd jullie op de hoogte over mijn ervaringen aldaar.