Het vaste land van Maleisië en Penang.

Een dikke week geleden ben ik aangekomen op het vaste land van Maleisië. Na een nacht in Kuala Perlis ben ik de volgende dag doorgereden naar de stad Alor Setar. Een geweldige tocht over smalle wegen dicht langs de zee en door kleine vissersdorpjes met leuke haventjes. In Alor Setar was niet veel te doen of te bekijken. Als dat het geval is, dan pak ik meestal mijn fiets en ga ik in het begin van de avond een stukje fietsen. Dat zijn dan juist vaak leuke ritjes. Zo kwam ik in Kuala Perlis in een sloppenwijk terecht en werd er in Alor Setar op meerdere plekken een soort voetvolley gespeeld. Het heet sepak takraw en ziet er spectaculair uit, zie het filmpje. 

De dag erna een vergelijkbare rit als de dag ervoor, weer leuk dus. In verband met een tussenliggende baai was het dorpje waar ik verbleef alleen via een enorme omweg per fiets te bereiken. Ik was nogal laat vertrokken en zou daarom niet voor het donker de plaats van bestemming bereiken. Een klein bootje kon mij naar de overkant van de baai brengen. Er was daar echter geen steiger, alleen strand. Lopend door het water met de fiets boven mijn hoofd het land bereikt. 

In het (moslim)dorpje was helaas geen alcohol verkrijgbaar. De volgende dag snel weer door dus. Naar mijn eindbestemming; de stad George Town op het eiland Penang. Een drukke, multicuturele stad. Het merendeel van de inwoners is niet Maleis, maar Chinees. Daarnaast wonen er ook veel Indiase immigranten. Een mengeling van culturen. En dat zie je terug in de stad. Mede daardoor is er veel te zien en te doen. De koloniale wijk, een fort, musea, een oud kerkhof, mooie tempels, botanische tuinen, maar ook bijvoorbeeld gave street art. Ik ben hier al 5 dagen, maar heb mij geen moment verveeld.

De eerste 3 dagen verbleef ik in een gezellig, klein hostel voor fietsliefhebbers. De eigenaar van het hostel vertelde mij over Penang Hill. Een klim waarbij in 5.1 kilometer een hoogteverschil van 750 meters moet worden overbrugt. Dit resulterend in een stijgingspercentage oplopend tot 30%. Ik had geen idee of mijn fiets en ikzelf dat soort percentages aan zouden kunnen, maar ik wilde het in ieder geval proberen. In verband met de stijging reed ik stapvoets en was vooral bezig om niet om te vallen. Ook omdat je voorwiel continue los komt van de weg. Maar ik heb de top bereikt. Al voel ik het nu, een paar dagen later, nog steeds in mijn benen.

De Chinese bevolking is hier overigens druk in de weer met de voorbereiding van het Chinese nieuwjaar. Mogen begint het jaar van de geit. Dat feestje gaan ze zonder mij vieren. Over een paar uurtjes gaat mijn vlucht naar Singapore. Zo nog even een massage, door een blinde meneer deze keer, en dan ben ik er klaar voor. 

Het was een fantastische reis. Mijn fiets heeft mij tijdens 1100 kilometer naar schitterende natuur, interessante culturen, heerlijk eten en leuke mensen geleid. Een ervaring die ik nooit zal vergeten. Maar ik kijk er nu toch ook wel weer naar uit om naar huis te gaan, mijn lieve en sterke moedertje in mijn armen te sluiten en mijn zo dierbare vader morgen te feliciteren met zijn 80e verjaardag. 

Ik wens jullie een gelukkig jaar van de geit.